Busverhalen - En een zoen voor de chauffeur...

In de periode 1983 - 1989 was ik werkzaam als buschauffeur bij "Centraal Nederland".
Een bijzondere periode die naast de vele leuke avonturen ook nare momenten kende.
In 2010 besloot ik om de highlights aan het papier toe te vertrouwen.

Deze keer: En een zoen voor de chauffeur...


Bijlmerdreef.
Met veel bombarie kwam ze binnen stappen.
Een klein meiske van hooguit 4,5 jaar.
De leeftijd van "Ik kan het zelf wel, mama!"
Licht getint herinner ik mij. Kroeskopje met grote ogen.
Haar moeder had tijdens het instappen al gezegd; "Ga die meneer gedag zeggen!", en was vervolgens vast doorgelopen.
Het kind zwaait en ik zwaai beleefd terug.
Ik wachtte een moment teneinde de verse passagiers tijd te geven om te laten zitten,
kijk achtereenvolgens in mijn binnenspiegel en buitenspiegels en zie gelijkertijd dat het meiske nog naast mij staat.
Tot mijn schrik ende verbazing heeft zij haar lippen getuit en haar grote ogen vragen om een kusje.
"OEI!"
Tja, daar zit je dan met je goeie gedrag.
Mijn gevoel zegt dat ik een pedagogisch verantwoorde beslissing moet nemen.
Moeder zit namelijk achter mij en ik wil het kind niet aanleren om vreemde kerels te kussen.
Ik kijk vragend naar de moeder waarop zij glimlacht en knikt.
Voor mij een teken dat ik het kind blij kan maken. Voorzichtig bied ik haar mijn wang aan en ontvang ik een zoen.
Kind blij en voor mij een onvergetelijk moment.
Zou zij het zich ook nog herinneren?
Ik wel!


Hilbert Steensma