In de periode 1983 - 1989 was ik werkzaam als buschauffeur bij "Centraal Nederland".
Een bijzondere periode die naast de vele leuke avonturen ook nare momenten kende.
In 2010 besloot ik om de highlights aan het papier toe te vertrouwen.
Deze keer: Lijn 67 - "Ravage op het Museumplein…"
In de pre-sneltram periode werd de bereikbaarheid van Amstelveen gerealiseerd door de spitsdienst van Centraal Nederland.
Lijn 67. In de piekuren reed deze dienst om de 7 minuten met gelede bussen van destijds 18 meter lang.
Er waren vaste chauffeurs die dit een prachtige lijn vonden.
Ook ik reed zo nu en dan ritten op deze lijn. Vaak afgewisseld door een rit 65/66.
Het deed mij goed om zo nu en dan "de stress" in te gaan. Flink aanpoten en dan heerlijk het centrum van Amsterdam doorkruizen.
Beethovenstraat, Van Baerlestraat, Museumplein, Hobbemastraat...
Een stukje Stadhouderskade en dan het Leidseplein op.
Marnixstraat en de Rozengracht (Westertoren!) langs om uiteindelijk via de Nieuwezijds voorburgwal de Prins Hendrikkade bij het Centraal station te bereiken.
Eindpunt.
Een drukke maar leuke afwisseling van de "rustige" streekritjes.
De schrik van mijn leven!
Het was een regenachtige dag.
Een tikkeltje aan de late kant rijd ik de Beethovenstraat door. Ik probeer d.m.v. behendigheid en snelheid wat tijd in te halen.
Vanuit de van Baerlestraat draai ik scherp rechts en enter ik het Museumplein.
De historische situatie welteverstaan. Een brede klinkerweg die start vanaf het Concertgebouw en eindigt in het Rijksmuseum.
Aan de rechterkant, juist voor de Hobemmastraat, bevindt zich de halte.
Ik pas mijn snelheid aan. Maximaal 50. Ik laat mij kennelijk verrassen door de klinkertjes in combinatie met regen.
De halte komt naderbij en er willen passagiers uitstappen.
Ik kijk in mijn spiegels, draai rechts en begin af te remmen.
En dan gebeurt er iets. Er lijkt geen controle meer te zijn! Ik rem bij, ik stuur… Er gebeurt niets! Ik lijk te glijden!
Terwijl ik mijn hoofd omhoog draai om in mijn binnenspiegel te kijken zie in mijn rechterooghoek een glaswagen staan.
Ik schrik. In mijn binnespiegel zie ik een meter of 12 bus achter mij. Waar is de aanhanger?
In een flits kijk ik in mijn rechterbuitenspiegel. De aanhanger staat haaks op de motorwagen en de massa duwt mij voort!
Mijn hart staat stil. Mijn voet is inmiddels ver van de rem verwijderd. Ik zie de ruimte tussen de aanhanger en de glaswagen snel slinken.
En dan, en dan! Dan krijg ik weer grip op het geheel. Net voordat ik de glaskar zou raken zet ik de gelede bus keurig recht langs het randje.
Ik hoor geroezemoes en zie verbaasde gezichten.
Even, heel even sta ik stil bij datgene wat zojuist gebeurde. Wat had kunnen gebeuren…
Dan sluit ik de deuren, zet mijn linkerrichtingaanwijzer aan en vertrek richting eindpunt.
Nog steeds aan de late kant…
Hilbert Steensma
No comments:
Post a Comment