Busverhalen - Personeelsvervoer: ACF Maarssen

In de periode 1983 - 1989 was ik werkzaam als buschauffeur bij "Centraal Nederland".
Een bijzondere periode die naast de vele leuke avonturen ook nare momenten kende.
In 2010 besloot ik om de highlights aan het papier toe te vertrouwen.

Deze keer: Buurman K.

Deze rit startte op het Osdorperplein in Amsterdam.
Een leuk startpunt aangezien ik daar mijn hele jeugd had vertoefd.
De plek waar ik opgroeide, speelde, voetbalde en kattenkwaad uit haalde.
Ook buurtje pesten.
We hadden 1 gezin dat door iedereen een beetje genegeerd werd. De familie K.
Reden? Ik zou het niet weten. Wellicht dat de familie zelf het niet zo door had?
De familie K. was zo nu en dan een mikpunt voor de frustraties van de jeugd.
Het was natuurlijk best aardig om seksplaatjes en hondenpoep door de brievenbus te gooien.
Ook zouden er volgens de overlevering dreigbrieven zijn gestuurd.
Ik was niet heilig maar maar deed hier nooit aan mee.
Aan de andere kant behoorde ik wel tot de jeugd en daarmee waarschijnlijk tot de tegenpartij van de familie K.
Ik kon en wilde hier niets mee dus ik negeerde hen gewoon in die tijd...

Meneer K. werkte al sinds mensenheugenis in Maarssen.
Op een van mijn eerdere personeelsritjes had ik hem al eens ontmoet.
Hij als gast en ik als gastheer. Ik groette beleefd en meneer K. groette terug.
Bewust of onbewust geen blijk van herkenning.
In mijn optiek waren de wilde jaren voorbij en zouden we weer normaal door een deur moeten kunnen gaan.
Maar nogmaals, het zou kunnen zijn dat meneer K. mij gewoon niet meer herkende in mijn 'haute couture' van CN.

Die dag reed ik weer de personeelsrit van Amsterdam naar Maarssen.
Ik parkeerde de bus op de plek die daarvoor bestemd was en wachtte mijn tijd af. Vertrektijd: 6:00 uur.
Mijn ogen waren gericht op het bruggetje.
Het mij zo bekende bruggetje dat onze straat verbond met het plein.
Om 3 minuten voor 6 zag ik meneer K. de brug oplopen.
Ik wilde mij van mijn goede kant laten zien en trok zachtjes op richting brug. FOUT!
Meneer K. ziet de bus langzaam in beweging komen en begint te rennen. Ik geef een lichtsignaal teneinde mijn vroegere buurman gerust te stellen. Maar niets hielp. Het leed was geschied.
Meneer K. was niet te stoppen en keek mij bij het instappen vernietigend aan terwijl hij op zijn hoorloge wees.
"De instap is daar hoor!"; zei hij wijzend naar het beginpunt.
Hij leek mij niet te herkennen.
Ik zei niets. Ik liet het maar voor wat het was.

Hilbert Steensma