Lady Belle...

Gisteren (27/9) had onze hond Belle de vuurdoop.

Eigenlijk voor het eerst zou ze een dag alleen zijn.
We hebben in de afgelopen 7! weken flink geoefend met haar.
Even kort alleen thuis blijven.
Wennen aan andere personen.
Vertrouwen geven.
Duidelijkheid verschaffen.
En laten zien dat ze erbij hoort!

We hadden de afspraak gemaakt met onze overbuurvrouw.
Om twee uur zou zij de honden uit gaan laten en zou ze Belle meenemen.
Zij heeft zelf twee weimaraners en weet om te gaan met honden.
Ze is een vriendin van ons dus Belle heeft tijd gekregen om aan zowel
de buurvrouw als de weimaraners te wennen.

Gisteren zou het dan gebeuren.
's ochtends zijn we voor dag en dauw een kwartiertje gaan fietsen en
10 minuten gaan lopen.
Voldoende voor de broodnodige beweging en tijd om te ontlasten.
Het gezinslid dat het laatste vertrok zorgde voor een volle bak voer.

Om 16:45 uur was ik de eerste die het huis weer betrad.
Ik was nieuwsgierig hoe het gegaan was maar mijn prioriteit
lag bij het uitlaten van Belle.

Wat ik aantrof:

De sleutel in het slot. Nieuwsgierig keek ik naar binnen. Niets.
Het was stil. 'Was Belle er niet?'; dacht ik bij mezelf.
Ik duwde de deur verder open. Plotseling zag ik haar staan.
Achter de tussendeur. Kop naar beneden. Staart tussen de poten...
Ze imiteerde een kanariepietje. Piep, piep...
Ik opende de tussendeur. Ze sprong op mij af en omhelsde mij. Zachtjes piepend...
Ze trilde als een rietje. Ik ging door de knieën. Belle ging 'laag' en duwde, in onderdanige houding,
de snuit in mijn kleding. 'Huilde zij?'.
Dramaqueen! Ze kon zo worden genomineerd voor een louis d'or!
Ik wist mij weer snel in de rol van roedelleider te plaatsen, zette mijn gevoelens aan de kant en ging kort op onderzoek uit.
'Was er iets gesloopt of zo?'
Maar alles zag er goed uit.

Wandelen!
Na het lopen gelijk naar de buurvrouw gegaan.
Desgevraagd vertelde ze hoe het gegaan was.

Het verhaal van de buurvrouw:

Ze is naar binnen gegaan teneinde Belle mee te nemen.
Belle lag onder de trap op haar kleed. Ze ontblootte haar tanden en gromde vervaarlijk.
Buurvrouw kent honden en weet ook dat je soms even niet te dichtbij moet komen.
Dus met geduld (20 minuten) en de nodige psychologie heeft ze Belle uit haar hoekje laten komen.
De twee weimaraners stonden buiten te wachten en keken beurtelings nieuwsgierig door een kier van de deur.
Eenmaal buiten keek Belle nog niet echt blij. Toch niet weer een ontvoering!? Ze wilde terug!
Nadat ze geheel tegen de gewoonte aan de riem was gelegd, leek ze het een beetje te begrijpen.
Nou maar kijken hoe het volgende week gaat.

In gedachten liepen Belle en ik even later naar huis terug.
Ik droogde haar af en liep naar binnen en keek nog even in de rondte.
Niets opvallend! Oh ja, toch één ding.
"Belle, kom eens. Je ontbijt staat er nog!"