Bijna Dood Ervaring?

Mist!

Plotseling bevind ik mij op de oprit van de A1. Apeldoorn-Zuid.

Het is schemerig. Miezerig. Herfst!

Plezierig voelt het op een of andere manier allerminst.

Een vreemde waas hangt er om mijn gedachten.

Voor mij rijdt er een auto met zo’n hoge aanhanger. Paarden?

Mijn voorganger heeft moeite met snelheid maken en ik moet gas terugnemen.

Achter mij komt er een Audi aanrijden.

Ik schiet naar links...
Met een snelheid die beduidend hoger ligt dan die van mij en mijn voorganger.

De bestuurder moet zichtbaar snelheid verminderen en blijft een paar tellen aan mijn bumper hangen.

De waas in en rond mijn hoofd wordt stroperiger. Een voorgevoel.
Flarden mist komen er zo nu en dan voorbij.

Te langzaam naderen we de invoegstrook en zodra de eerste witte blokken zich aandienen, maakt de auto achter mij een slinger naar links.

Blijkbaar is niets mannelijks mij vreemd want voordat de auto achter mij naast mij zit heb ik mijn richtingaanwijzer naar links aangezet en duik ik voor de Audi.

Ten tweede male zie ik mijn achtervolger snelheid verminderen. Ik geef plankgas om de medeweggebruiker zo min mogelijk te hinderen.

Plotseling is daar de dikke mist. Er gebeurt van alles tegelijk.
Mist. Geur. Stilte. Als in een slow motion, neen, langzamer..., speelt zich van alles af.
Ik zie rommel op de rijstroken. Planken of zo.

Autowrakken

Ik wil mijn gas loslaten maar om de klever achter mij niet te hinderen, blijf ik op snelheid. Mist!

Rechts van mij rijdt de auto met aanhanger.
De mist wordt heviger. Het geluid  van de stilte is afgrijselijk!

Zelfs gedempt door de waas in mijn hoofd is het onhoudbaar.

Plotseling rijd ik de mistbank uit en krijg ik een moment zicht op de wereld voor mij.

Teveel informatie om te verwerken.
Zie ik rook uit autowrakken komen? Ruik ik bloed? Paniek?

Ik moet reageren maar rechts van mij….
En achter mij… en mist… en Boomstammen!

Voor mij zag ik in een flits enkele boomstammen liggen. Eiken? Populieren?

Ik weet het niet! Het waren oude bomen geweest! Doorsnede zo’n 60 cm.

Stroperige mist.

De mist in mijn hoofd wordt dikker. Het kleeft aan mijn slapen.
De stilte zwelt aan en de film staat inmiddels bijna stil…

Beslis. Nu!

Rechts van mij auto, aanhanger. Geen rechts.

Remmen… Nee! Dat kan niet! De Audi!

Ik proef rook. Ik hoor bloed. Ik voel paniek! De smaak van een Bijna Dood Ervaring. Ik beslis.

Gas! GAS! GAAAS! Ik moet er over heen! Lanceren. Gewoon een sprongetje en er over heen!

Een beslissing in 1 á 2 seconden. De scheidslijn tussen leven en dood.

Mijn Skoda brult! Recht van mij… Achter mij…

Ik…

Alsof het echt was...

Ik word wakker. In mijn bed. Droom. Nooit droom ik.
Althans, niet dat ik mij ’s ochtends kan herinneren.

Er zijn mensen die je iets kunnen uitleggen over dromen.
Een diepere betekenis.

Ja, je kunt uren bomen over dromen.
Ik kon slechts enkele seconden dromen over bomen.

Om nooit te vergeten. Die smaak. Die geur. Dat gevoel…

Alsof het echt was…

Ik had wat moeite met haar te verstaan...

Ik neem je mee naar een dag tijdens mijn vrijwilligerswerk in het plaatselijke hospice.


Er hing die dag een vreemde stemming in het hospice.
De bewoonster uit kamer 1 had uiteindelijk te horen gekregen dat haar ondraaglijk geestelijk lijden voldoende was om haar uit haar lijden te verlossen. De slechte verstaanbaarheid van haar woorden, uit de door een tumor aangetaste mond, was voor haar uiteindelijk een reden om te stoppen.

Een vreemde stemming.
De vrijwilligers uit de C-dienst hadden het verzoek gekregen om een half uur eerder af te lossen zodat het tijdens haar moment rustig zou zijn in het huis.
Het aantal naasten van de bewoonster had zich beperkt tot de zus en haar zoon.
Zij wilden het niet te emotioneel maken en ze waren zichtbaar opgelucht dat er gehoor was gegeven aan deze wens.

Muziek.
Tussen het verzorgen van drinken nam ik zo nu en dan de tijd om kort de bewoonster te bezoeken. We hadden elkaar de afgelopen weken leren kennen en als ik binnen kwam noemde ze mij steevast "Hilbert van der Duim".
Ja, ze had het gevoel voor humor niet verloren.
Zo ook op haar laatste dag. Ze lag op bed met een glimlach van oor tot oor.
Ik legde mijn hand even op die van haar. Haar vrije hand omvatte de mijne.
We zaten zo enkele ogenblikken. "Welke muziek neem je mee Alice?"
Als muziekliefhebber ben ik daar nu eenmaal in geïnteresseerd...
Ze begon haar top drie te noemen.
Twee Nederlandstalige nummers (die ik graag bij haar wil laten) en één Engelstalig nummer.

Om nooit te vergeten.
Het klonk zó grappig uit haar mond en ik moest ongewild denken aan mijn jeugd.
Als kind hadden we altijd heel veel plezier als we spraken alsof we een hazenlip hadden.
Maar nu hoefde ik niet te lachen en baalde ik dat ik haar moest vragen om het nog eens te herhalen.
Ze herhaalde het en gelukkig verstond ik dit keer wat ze zei.
"Procol Harum - A whiter shade of pale".

Ik gaf haar muzikale keuze voor het leven even de tijd om bij me binnen te komen.
Wow! Wat mooi... Rond elf uur arriveerde de dokter. Hij straalde rust uit.
Ik stelde mij voor als vrijwilliger en in een poging de man te ondersteunen meldde ik dat ik de mevrouw nog niet eerder zo gelukkig had gezien als vandaag.
De man liep door naar haar kamer en al voordat de deur dicht was hoorde ik de vraag stellen was: "Weet u het zeker mevrouw?"
Er volgde een lang gesprek 'achter de deur'.

Morituri te Salutant!
Op het moment dat ik werd afgelost worstelde ik weer met het eeuwige dilemma. Afscheid nemen. Op zich geen moeite mee.
Maar hoe geef je uiting aan de uitdrukkelijke wens van de familie om het luchtig te houden?
Voor deze vrouw besloot ik toch iets meer te doen dan gewoon weggaan.
Ik klopte op de deur en overzag het tafereeltje.
Aan beide zijden van het bed zaten haar naasten.
Ze streelden zachtjes de handen van Alice.
Ik stapte op hen toe, legde mijn hand op haar hand en zei niets.
Haar vrije hand omvatte de mijne en ze keek mij ernstig aan.
Ik knikte naar links. Ik knikte naar rechts.
Ik knikte naar Alice en draaide mij om.

Vrede.

Welke overeenkomsten hebben Roberta Flack, Rihanna en Stromae?

Opvallend!

Welke overeenkomsten hebben Roberta Flack, Rihanna en Stromae?

Roberta.
In 1983 stonden Roberta Flack en Peabo Bryson in de Nederlandse hitlijsten met het nummer "Tonight".
Een mooi duet maar Wat mij opviel was dat het woord 'tonight' veelvuldig voor kwam. (14 keer).
Het nummer stond mij al gauw tegen.

Rihanna.
Rihanna verbeterde dit record in 2012 met het nummer "Diamonds".
Of ik nu thuis zat of in de auto. Mijn vingers telden automatisch mee.
Ik telde 38 keer het woord 'Diamonds'. Pfff...

Stromae.
Momenteel hebben we de formatie Stromae. (2013).
Zij bezetten al enige tijd de 'Charts' met het nummer "Formidable".
Heb jij enig idee hoevaak het woord 'Formidable' voor komt in dit nummer?
Een nieuw record?

Ken jij nog meer nummers die de afgelopen deccennia te gast zijn geweest in onze hitlijsten en waarbij de herhaling van de titel je jeuk bezorgde?

Nee, laten we het wel eerlijk houden. Het nummer van de
Rotterdam Termination Source - "Poing" (1992)
telt niet mee.

Een dag op kantoor...

ING - Nieuw Amsterdam.
Soms, heel soms dan schieten je gebeurtenissen te binnen.
Dan droom je even terug naar de dag van het voorval.
Het ene moment een trieste herinnering maar vaak ook leuke momenten.
Dit keer een leuk moment.
Een gewone werkdag op kantoor bij de ING.
De dag dat ik één van mijn collega’s in het ootje nam.
Hoewel?
IK?
Ik weet niet hoe mijn collega’s het ervaren hebben maar ik herinner mij dat het mij ongelofelijke pret heeft gebracht.
Ik neem je mee naar locatie NA-06.67.

Gesloten inrichting.
Aangezien mijn team een bijzonder label had opgeprikt zaten wij achter gesloten deuren.
Vanaf de lift kon je slechts na het aanbieden van je pas onze vleugel op.
Mits je daarvoor geautoriseerd was natuurlijk!
Onze kamer was direct na deze deur gesitueerd aan de linkerzijde.
Al enkele dagen hadden we last van een niet sluitende toegangsdeur.
En een beveiligde deur die niet goed sluit geeft een alarmmelding op de meldkamer van de beveiliging maar ook d.m.v. een vreselijke langdurige pieptoon!
Deze pieptoon ging ons door merg en been en die kon slechts gestopt worden door het dichttrekken van de betreffende deur.Geen probleem dachten wij.
We hadden briefjes opgehangen met de tekst: “Deur goed achter u sluiten!”
Maar het mocht niet altijd baten.
Ook hadden we zgn. Incident tickets aan laten maken.
Naarmate de tijd verstreek hoe geïrriteerder men werd.
Het bleek ook dat de wat minder geluidsgevoelige mensen, (of die met een oortje gezellig naar muziek zaten te luisteren), niet zo snel opstonden als de piep weer eens zijn intrede deed.

Lastige deur.
Ik was één van de gelukkigen die er iets minder last van had maar ook dicht bij de deur zat.
Ik stond zo nu en dan op en zag er ook wel een beetje de humor van in.
Op een rustig ogenblik heb ik zelfs de deur een keer opengehouden teneinde de piep te forceren.
Ik had er voor gezorgd dat mijn mobiel op “record” stond.
Een ziekelijke doch mooie ringtone als herinnering voor later.

Later kwam eerder dan verwacht.

Geïrriteerd!
Eén van de collega’s, ik noem hem Karel de Oostenrijker, had er erg veel last van.
Hij stak zijn irritatie niet onder stoelen of banken.
“Drommels, nou gaat dat alarm weer af!”, hoorde ik hem zo nu en dan mopperen.
En, “Potverdikkie! Is die deur nou nog niet gemaakt?”

It wasn’t me…
Groot was zijn blijdschap dan ook toen er plotseling een mannetje van Facility Management in onze kamer verscheen met de melding dat de deur gerepareerd was en dat het piepje tot het verleden behoorde.
We slaakten allen een diepe zucht.
Karel maakte zelfs een rondedansje op tafel en belde zijn vrouw en kinderen om dit heugelijke feit te melden.
Plotseling ontwaakte mijn alter, je weet wel, die ondeugende…. En ondanks mijn felle verzet pakte de snoodaard mijn telefoon en op een moment dat iedereen sprakeloos was en genoot van de onuitsprekelijke stilte, klonk de piep weer.
Hard, meedogenloos! Maar…


Mijn ringtone…
…dit keer niet van de deur maar mijn persoonlijke ringtone.
Achter mij klonk een vreselijke knal.
Gelijktijdig met mij was Karel van zijn stoel gevallen.
Ik van de pret maar hij warempel van de schrik!
Arme jongen. Het heeft even geduurd voordat ik hem kon overtuigen van mijn grap.
Het kwam zelfs zover dat hij er samen met zijn vriendjes smakelijk om heeft gelachen.


…en ik niet minder!

Verslavende momenten - Zonder Creme fraiche...

Sinds medio 2013 ben ik als vrijwilliger aangesloten bij een verslavingsvoorziening.
Ik sta daar op de huiskamer en ontvang de cliënten.
Deze mensen zijn allemaal min of meer verslaafd en men komt daar voor een gesprek, koffie of medicatie.
In voorkomend geval kan men onder voorwaarden gebruik maken van verschillende ruimtes om hun middelen te gebruiken.
Datgene wat ik daar mee maak zijn overwegend leermomenten.
Maar over het algemeen zijn het zeer grappige momenten.
Aangezien ik deze met jullie wil delen heb ik de namen van de betrokkenen veranderd.

Woensdag 18 september 2013.
Iets later dan gebruikelijk bel ik aan bij de voordeur.
Het is rustig. Er zijn maar 2 collega's voor de huiskamer en men is blij dat ik er ben.
We overleggen kort en besluiten unaniem dat ik mijn plannen t.a.v. het koken ten uitvoer ga brengen.
Ik heb er zin in.


Wat schaft de pot?
Even later loop ik over de markt om de nodige ingrediënten te halen.
Van de markt naar de supermarkt.
Helaas is er sinds kort nog maar één supermarkt over in de nabije omgeving dus na het inslaan van de rijst en de creme fraiche loop ik nog even naar de markt voor de kip.
Pfff. Boodschappen met hindernissen. Als ik met mijn tas de huiskamer binnen stap is het drukker dan ik gewend ben.
Veel cliënten maken gebruik van onze gastvrijheid.
Ik zie dat mijn nieuwe collega met veel plezier aan het dammen is met Fred.
Tot mijn genoegen merk ik dat hij al veel meer namen kent dan ik.
Hij doet het goed!
Ik pak mijn boodschappen uit en leg de kip en de creme fraiche in de koelkast.


Grootmeester Fred.
Voordat ik ga koken besluit ik het goede voorbeeld van mijn collega te volgen en ik daag Fred uit voor een potje dammen.
Fred reageert vrolijk en binnen een mum van tijd zijn de bruin gele vlakken voorzien van zwart-witte schijven.
Ik wil mij niet verschuilen achter de druk van het koken maar het liep niet zoals ik mij had voorgesteld.
Fred attendeerde mij als een volleerd grootmeester op mijn handicaps. "Je speelt erg met links zeg!"
En.. "Tjonge jonge, jij speelt in een S-vorm..."
Ik zat daar. De vrijwilliger. Ik zat na te denken wat hij bedoelde.
Ik moest ook lachen. Maar wat bedoelde hij?
10 minuten later stond ik, een illusie armer, achter mijn kippedijtjes.
Fred kwam met een grote glimlach op mij af.
"Hahaha! Had ik je mooi tuk hè? Heb ik je uit je concentratie gehaald?"
Ik gaf hem een knipoog en bereidde mijn diner.


Creme fraiche.
Twaalf uur zouden we aan tafel moeten en de klok wees inmiddels bijna 11 uur.
Dat werd haasten!
Kip snijden, paprika, uitjes, knoflook. Rijst koken.
Tegen twaalf uur begon mijn collega de tafel te dekken zodat bijna op tijd de pannen op tafel stonden.
We hadden 3 gasten. Enkele vaste medewerkers schoven ook aan en al met al werd het een gezellige maaltijd.
De gasten van o.a. mediterrane afkomst smulden maar het viel mij op dat enkele eters het zweet op het voorhoofd hadden staan.
Het was té spicey!
Ik snapte er niets van.
Zoveel peper had ik er nu ook weer niet in gedaan?
Ik was toch niets vergeten?
Enfin, het mocht de pret niet drukken.
Pan leeg.
Alles ging op.

Alles?

...en de Creme fraiche? Oeps!

Verslavende momenten - Zijn waarheid...

Sinds medio 2013 ben ik als vrijwilliger aangesloten bij een verslavingsvoorziening. Ik sta daar op de huiskamer en ontvang de cliënten. Deze mensen zijn allemaal min of meer verslaafd en men komt daar voor een gesprek, koffie of medicatie. In voorkomend geval kan men onder voorwaarden gebruik maken van verschillende ruimtes om hun middelen te gebruiken. Datgene wat ik daar mee maak zijn overwegend leermomenten. Maar over het algemeen zijn het zeer grappige momenten. Aangezien ik deze met jullie wil delen heb ik de namen van de betrokkenen veranderd.


Zijn waarheid...
Daar zat ik dan. Oog in oog met "Herman". Herman pochte over zijn mensenkennis en wist exact wie hij kon vertrouwen. Hij vertelde zijn verhaal. Soms langdradig. Zo nu en dan vatte ik zijn verhaal even samen. Hij keek heel fel als ik hem soms aanspoorde om 'to the point' te komen. Als werd hij flink gestoord in zijn levensverhaal. Enkele minuten ervoor was ik zijn gebied binnen gestapt. Even kloppen op de glazen deur en mijzelf binnenlatende terwijl ik verheugd snoof aan de tabakslucht. Zijn wereldje...

Fout?
Nu zat ik daar dus in de rookkamer. Oog in oog. Herman maakte mij spontaan deelgenoot van zijn verleden. Zijn leven. Zijn waarheid. Het was nogal wat wat hij had gedaan. Er waren fouten gemaakt die hij leek te kunnen verantwoorden. Wow! Het is niet niks wat hij mij vertelde. Zijn leven. In vrijheid en in gevangenschap.

Zijn waarheid!
Zijn verhaal gaf mij inzicht in een klein stukje Herman. En ik bedacht me dat er toch een stukje vertrouwen was ontstaan. Best goed toch? Binnen één maand? En dan door iemand die nota bene zoveel mensenkennis heeft! Althans, volgens zijn eigen zeggen.

Zijn waarheid.

Verslavende momenten...

Sinds medio 2013 ben ik als vrijwilliger aangesloten bij een verslavingsvoorziening. Ik sta daar op de huiskamer en ontvang de cliënten. Deze mensen zijn allemaal min of meer verslaafd en men komt daar voor een gesprek, koffie of medicatie. In voorkomend geval kan men onder voorwaarden gebruik maken van verschillende ruimtes om hun middelen te gebruiken. Datgene wat ik daar mee maak zijn overwegend leermomenten. Maar over het algemeen zijn het zeer grappige momenten. Aangezien ik deze met jullie wil delen heb ik de namen van de betrokkenen veranderd.

3 op 1 dag.
Zo. Dat was me een dagje hoor. Afgelopen woensdag 20 november op de voorziening. Er kwam veel op mij af. Erg leerzaam! Het begon bij aanvang van de dienst. Ik was dit keer vroeger aanwezig dan gewend en ik schoof aan bij het groepje collega’s. Op een bepaald moment begon mijn collega (sinds kort vaste medewerker huiskamer) over een akkefietje met John wat zich twee dagen eerder had voltrokken. De altijd wat rustige John was plotseling opgestaan en had een andere cliënt (ik noem hem Piet) naar buiten geduwd alwaar hij hem een tik verkocht. Dit gebeurde allemaal in slechts luttele seconden. Mijn collega vroeg zich af of er nu reeds represailles moesten komen. Of dat er een gesprek moest volgen. Het groepje sprak af dat mijn collega dit samen met één van de dames zou oppakken.

1] John versus Piet.
Enfin, korte tijd later, ik was in de huiskamer in gesprek met Herman, voegde John zich bij ons. Hij begon direct zijn misnoegen te uitten over Piet. (Vrij vertaald) “Ja, weet je, die vlegel moet niet denken dat…” Hij sprak tegen Herman maar keek mij ook zo nu en dan aan… “Hij beschuldigd mij van mishandeling…” Ik vroeg of het over ‘dat akkefietje’ van afgelopen maandag ging. John antwoordde positief en ging door. Ik keek ondertussen naar het vaste personeel maar zij waren nog met andere dingen bezig. Aangezien het onderwerp nu heet was besloot ik het ijzer te smeden. “Hé John, het zit je nog behoorlijk hoog hè?”; vroeg ik. “Ja natuurlijk man! Hij is nog niet van mij af…” Ik vervolgde, “Ja maar wij willen hier geen gedonder hebben hè”. “Nee man, dit hier is niet belangrijk. De straat is groot genoeg!” Op dat moment kwamen er twee collega’s bij. Eén vroeg; “Over wie gaat dit hier?”

Onvergefelijke fout!
En te laat besefte ik dat ik een bijna onvergefelijke fout maakte. Ik antwoordde i.p.v. John. En de echo van mijn antwoord hamerde op mijn kop. “Het gaat over Piet…”; had ik geantwoord. John hoorde dit klaarblijkelijk niet want hij antwoordde gelijktijdig met mij; “Dat gaat jou niks aan weet je!” Ik voelde mij een zak. John had mij in vertrouwen genomen en mij derhalve betrokken in zijn verhaal.

2] Freddy over zijn tijdelijke schorsing
Freddy was weer een beetje de oude. Na zijn schorsing van enkele weken en de ‘bijna aangifte’ over zijn gedrag, was hij weer rustiger geworden. Hij zat weer te slijmen over mijn kookkunst. Ik plaagde hem terug. We damden weer en kortom, we konden weer door één deur. Freddy merkte weer op hoe goed hij mij vind. Aardig. Doet vrijwilligerswerk en ik had psycholoog moeten worden. (Eigenlijk kan ik niet goed inschatten wat hij hier mee bedoelt. Ik ga hier met een grapje op in. “Ik heb ook een poster van mijzelf boven mijn bed hangen…”. Maar anderzijds roepen zijn uitspraken een soort van onzekerheid bij mij op.) Enfin, ik krijg soms zodanig veel veren van hem toegestopt dat mijn kont overvol raakt.

Grenzen stellen...
Op een gegeven moment zaten Herman, Freddy, mijn collega en ik rond de tafel en discussieerden wat. Over grenzen stellen. Grenzen binnen de voorziening. Kenmerkend aan Freddy is dat hij het gesprek kan overnemen. Al gauw had hij de luisteraars op zijn hand. Ik merk dat veel mensen dit voor lief nemen. Ik vind dit ook prima maar wil ook graag mijn punt maken in een discussie die over de voorziening gaat. Freddy vindt duidelijkheid belangrijk. Zo nu en dan onderbrak ik hem. Onderbreken betekent bij hem vaak starten met een zin terwijl hij nog praat. Het duurt enkele seconden voordat het kwartje valt. Ik haalde als voorbeeld de aanleiding van zijn schorsing er bij. “Kijk, daar gaan we weer, ouwe koeien uit de sloot halen…” Ik antwoordde: “Nee, dit is wel een essentieel voorbeeld. Ik ben destijds niet duidelijk geweest tegen jou. Ik draaide er om heen!” “Man, daar is de vrijwilliger weer. De psycholoog!” Ik leerde hier uit dat het soms goed is om hem uit zijn monoloog te halen. Een mooi moment vond ik dat één van mijn collega’s mij apart riep en mij vroeg wat dit met mij deed. Ze had gehoord dat hij mij voor psycholoog uitmaakte. Ik heb mijn waardering uitgesproken over het feit dat ik ‘een achterban’ heb. Dat ik dit erg fijn vind.

3] Regels.
Regels zijn belangrijk. Zeker in de voorziening. Ik had die dag gekookt. Veel eters dit keer. Het is dan ook koud buiten. De bordjes waren zo goed als leeg toen zich een vrouw aandiende. De vrouw was werkzaam bij de gemeente en in die zin verantwoordelijk voor het papier prikken op de verschillende plaatsen in de stad. Zij zou, als kennismaking, die dag mee gaan lopen. Dit papier prikken wordt al sinds enige tijd gebruikt als sociale activering. Cliënten die zich er voor opgeven kunnen voor twee uur prikken onder begeleiding wat mee verdienen en zij kunnen gratis mee eten. De cliënten waren waarschijnlijk in verwarring geraakt wan plotseling begonnen er twee te muiten. Zowel Kanye als Freddy weigerden mee te gaan. Ik kan mij voorstellen dat ze moeite hebben met personen die de gemeente vertegenwoordigen.

Niet werken betekent betalen voor het eten!
Ik sta op en reageer. “Hallo, niet mee lopen betekent wel betalen voor het eten hè!” Op dat moment zie ik de ogen van Kanye even schitteren. Hij begint tegen mij. “Vraag nooit om geld hè!? Denk daar aan!” Ik loop achter de balie vandaan en stap op hem af. “Ik ben niet onder de indruk van jou hoor maar er zijn regels hier. Niet mee doen aan de sociale activering is betalen voor het eten…!” Kanye heft zijn vingert en legt uit. “Er lopen gasten hier rond die tot over hun oren in geldnood zitten. Die moet je nooit om geld vragen hè! En misschien dragen ze ook wapens op zak. Dus let op wat je zegt!” Tja, wat moet ik hier op antwoorden. Voor mijn gevoel probeert Kanye mij iets te leren. Te leren over de wetten op straat. Voelt wel goed hoewel mijn ego protesteert. “Die man moet mij niet de les lezen!” (Erg hè?).

4] Kanye. En hoe het toch goed af liep.
De mevrouw van de gemeente staat inmiddels al zo’n 10 minuten te wachten en de cliënten beginnen zich op te maken voor de sociale activering. Veiligheidsvestjes aan, zakken aan de daartoe bestemde ringen bevestigen etc. Kanye staat ineens voor de mevrouw. Slechts de balie scheidt hun van elkaar. “Hoe heet jij?”; vraagt hij. Rodney, een andere bezoeker, protesteert. “Jij mag u zeggen tegen die mevrouw, Kanye!” De vrouw antwoord. “Ik heet Jennifer..” “Wat een rare naam! Zo heet een ex van mij ook!” Terwijl hij dit zegt loopt hij enkele stappen bij haar vandaan, draait zich weer om, trekt zijn vingertje in positie en begint verder te vragen. Het vingertje voor de neus van de dame. Mevrouw trotseert het met glans. Rodney protesteert wederom.

Excuses...
Hij staat op en trekt Kanye apart. Ze smoezen wat en kort daarop komt Kanye terug lopen naar de balie. In plaatst van zijn vingert steekt hij nu zijn hand uit. “Ik biedt mijn excuses aan!”; zegt hij luidruchtig. Mevrouw aanvaard dit en het gesprek gaat op ontspannen toon verder. Ik kijk naar Rodney. “Respect man!”; zeg ik tegen hem. Hij kijkt en grijnst. Zie ik daar enige trots?

Ik leer hier van dat ik de rol van Rodney had moeten spelen.
Hoewel, Rodney is ook één van de straat en ik niet.

Ons Flevoziekenhuis...

MRI-scan...
Oktober 2013 werd ik gebeld door de afdeling neurologie van het plaatselijke hospitaal.
Ik zou conform afspraak een uitnodiging krijgen voor een tweede MRI scan. (Vorig jaar had men een cyste ontdekt tijdens een hersenscan).
De dame stelde een aantal vragen over eventueel aanwezig ijzerwerk en elektrische apparatuur in mijn lichaam.
Ik beantwoordde de vragen en al voordat ik een afspraak had gemaakt voor de MRI werd er een afspraak gemaakt om de uitslag van de MRIscan te bespreken.
Knap dat ze dat zo in kunnen plannen...
Ik noteerde de 29-ste.
Enkele dagen later werd ik wederom gebeld door het ziekenhuis.
"Dag meneer, U staat op de lijst voor een hersenscan en ik wilde met u een vragenlijst doornemen...".
Ik onderbrak haar en vroeg of dit over eventueel aanwezig ijzerwerk en elektrische apparatuur in mijn lichaam ging.
Ze antwoordde bevestigend.
Voordat ze verder kon gaan vertelde ik haar dat deze lijst reeds verwerkt was.
"Oh, sorry, is er dan al een afspraak gemaakt?".
"Euh ja, op de 29-ste..."; antwoordde ik.
Aangezien deze afspraak niet bekend was bij haar maakten we een nieuwe afspraak.
30 oktober. Een dag of 14 later ging mijn telefoon.
Het Flevoziekenhuis.
"Goedemorgen met die en die van de afdeling neurologie.
U staat op de lijst voor een MRI scan en ik verzoek u om een labformulier op te halen bij ons en dan wat bloed te laten prikken."
"Euh... okee? Maar waarvoor wordt er dan bloed afgenomen?"; vroeg ik.
Vorige keer namelijk werd dit niet gedaan."De EFGR waarden.
Het is een controle op de nierfunctie...
"Ik was niet overtuigd van het nut maar ik sprak af dat ik die zelfde dag nog naar het laboratorium zou komen.
Om het niet te vergeten maakte ik een afspraak in mijn telefoon en ging ik weer verder aan het werk.

So far so good...
Een uurtje of twee later ging de telefoon.
"Goedemiddag, u spreekt met die en die van de afdeling neurologie. Het kan zijn dat er iets bij u is ingesproken over een bloedafname... ".
Ik antwoordde dat dit niet kon zijn omdat ik geen voicemail heb ingesteld.
"Oh, u staat namelijk op de lijst voor een MRI scan en ik verzoek u om een labformulier op te halen bij ons en dan wat bloed te laten prikken...".
Ik onderbrak haar beleefd en sprak mijn zorg uit.
"Ik moet eerlijk zeggen dat ik behoorlijk nerveus word. Ik begin erg tegen het onderzoek op te zien.
Wat gaat er nu precies gebeuren. Wat gaat er gescand worden?"; vroeg ik.
"Euh..., de grandula nogwat of zo..."
"Maar...,"; ging ik voort...
"hoe kan het nu zijn dat ik voor alle afspraken 2 keer gebeld word? Dat moet toch anders kunnen?"
Ik kreeg iets van een excuus te horen en we namen afscheid.
Tegen sluitingstijd meldde ik mij bij de balie.
Ik noemde mijn naam en geboortedatum en met een zenuwachtig lachje van 2 dames kreeg ik het gereedliggende formulier overhandigd.
Ik zei niets meer...
De boodschap leek duidelijk.