Onthoofding in Almere Haven!

Vandaag zou het gebeuren.
Mijn vrouw had afgesproken met de buurvrouw dat zij haar 2 jachthonden wel mee uit zou nemen tegelijk met onze hond.
Buurvrouw had die van ons al eens mee uitgenomen tijdens een lange werkdag en zo konden wij elkaar mooi helpen nietwaar?
De jachthonden zijn vrij groot en ik schat in dat de zgn. schofthoogte van de honden gelijk is aan de hoogte van de heupen van mijn vrouw.
Behoorlijk aan de maat dus. De honden zijn atletisch, goed opgevoed en zijn gewend om vrijelijk rond te lopen in het buitengebied van Almere Haven.
Mijn vrouw genoot. Best wel lekker met 3 ravottende honden in de herfst.

Plotseling duiken de drie de struiken in. De twee ruiken wat en de derde gaat mee in het avontuur!
Het duurde iets langer dan normaal en mijn vrouw had al enkele malen een signaal gegeven. Niets!
Tot het moment dat de brutaalste de struiken uit komt rennen. Ze heeft iets in de bek!
Mijn vrouw, die nog nooit in haar leven een medeschepsel naar het leven heeft gestaan, begint te roepen! Los!
De hond staat er trots kwispelend bij en laat onmiddellijk los.
"Euh ja, en nu?"; denkt zij. De vogel, een patrijs of zo, ligt daar in het zonnetje en komt bij van de 'bijna dood ervaring'.
Mijn vrouw staat daar met 3 honden, even zoveel kettingen een terminale vogel en 2 handen.
En dan nog het feit dat de honden groot en zwaar zijn!
Nog voor dat ze heeft kunnen bewegen heeft de hond de patrijs al weer in de bek. Wanhopig wordt ze er van.
Gelukkig schiet een vrouw te hulp. Kordaat pakt ze het gevogelte vast terwijl mijn vrouw de keel van de hond vastgrijpt.
Even later is het gelukt en de vrouw werpt de vogel in de bosjes. De honden zitten vast en mijn vrouw begint aan het laatste avontuur.
Met de honden een afstand van zo'n 400 meter overbruggen naar huis. Het gaat moeizaam. De honden trekken en trekken!!
Ineens weet er één uit de halsband te glippen en keert terug naar het plaats delict.
Vrolijk en trots loopt ze voorbij met de romp in haar bek. Kop van lichaam gescheiden.
Wat mijn vrouw ook probeert, de jager luistert niet meer en gaat in een rechte lijn naar huis.

Eenmaal gearriveerd bij de woning staat het huilen haar nader dan het lachen. De honden moeten naar binnen!
Gelukkig komen er wat buren aan lopen.
Ze gniffelen een beetje maar al snel is de jager ontdaan van het corpus en verdwijnt het stoffelijk overschot in een lijkzak.
Terwijl mijn vrouw trillend naar huis loopt, hoort ze nog net de opmerking van een buurman; "Hm, dat wordt dus niet barbecueën, buurvrouw?"

Busverhalen - Bestrating Wilnis!

In de periode 1983 - 1989 was ik werkzaam als buschauffeur bij "Centraal Nederland".
Een bijzondere periode die naast de vele leuke avonturen ook nare momenten kende.
In 2010 besloot ik om de highlights aan het papier toe te vertrouwen.

Deze keer: Bestrating Wilnis!

Lijn 126. Ook dit was een lijn die bij mijn vaste trajecten behoorde. Startte op het Muiderpoortstation te Amsterdam.
Naar Station Holendrecht en via het AMC naar Abcoude, Vinkeveen, Wilnis en als eindbestemming Mijdrecht.
Nu was het standaard procedure dat je bij aanvang van iedere dienst even op het publikatiebord keek of er nog bijzonderheden waren.
Ook die ochtend het geval geweest en zonder bijzonderheden toog ik naar Holendrecht om de chauffeur af te lossen richting Muiderpoort.
Korte tijd later vertrek ik als 126 naar Mijdrecht.
Ook dit is voor een stadse jongen een verademing om te rijden. De Vinkeveense plassen, De Baambrugse zuwe.
Allemaal vrij nieuw voor mij. Een lange weg met aan weerzijden water. Wat huizen, restaurants, havens en hier en daar een halte. Genieten dus.
Plotseling doemt er een hek voor mij op. Zo'n hek van 2 stalen palen en een rood-witte plank. "Voorspelt niet veel goeds"; mompel ik…
En zo gedacht… Ik houd halt en zie voor mij een en al activiteit. De trottoirs zijn vernieuwd en de weg voor mij ligt gedeeltelijk open.
Ik zie de nachtmerrie al opdoemen. Wachten op ondersteuning en een kilometer achteruit rijden.
Even later heb ik contact met de "Centraal Post". Er stond niets op het bord en ik bevind mij in een lastige situatie.
Het resultaat van het contact met het checkpoint kan ik mij absoluut niet meer herinneren maar het zal zo goed geweest zijn dat ik besloot door te rijden.
Ik breng de opzichter op de hoogte en heel voorzichtig trek ik op. Langs de bouwput. De rechterzijde van de bus draait langzaam het trottoir op.
Ja, zo kom ik er precies langs. 500 meter moet ik zo overbruggen. De linkerkant op de weg en de rechter op de stoep.
Het gaat goed zo en ik vorder gestaag. Ik negeer de stratemakers die achter de bus hevig met de armen zwaaien. "Stop! Stop!".
Duidelijk zie ik het 500 meter lange spoor van vernieling dat ik achter laat.
Tegels die omhoog schieten op het moment dat mijn wielen 5 tot 10 cm wegzakken.
LULLIG!
Maar het stond niet op het publikatiebord… Dus..
… Op tijd rijdt lijn 126 verder. Weer met tevreden passagiers...

Hilbert Steensma

Busverhalen - Ik leek wel een mens!

In de periode 1983 - 1989 was ik werkzaam als buschauffeur bij "Centraal Nederland".
Een bijzondere periode die naast de vele leuke avonturen ook nare momenten kende.
In 2010 besloot ik om de highlights aan het papier toe te vertrouwen.

Deze keer: Ik leek wel een mens!

Ik reed die dag op mijn eigen lijn. Lijn 120. Amsterdam Muiderpoortstation - Utrecht Centraal station
Doorgaans een heerlijke rit. Weinig over te melden behalve de route langs de mooie plekjes aan de Vecht.
Ieder jaargetijde een mooie ervaring.
Toch had je ook hier zo nu en dan te maken met vertraging en drukte.
En op een lange rit had ik wel behoefte aan een koffiepauze op het Muiderpoortstation.
Rekening houdende met de vertraging rij ik over de Middenweg. Ik probeer wat tijd in te halen.
Plotseling rijdt er een bumperklever voor mij. Achterin zitten een paar jongeren en die maken obscene gebaren.
Ongetwijfeld reageerde ik op de verkeerde manier want de rest van de Middenweg en de Linaeusstraat blijft de auto mij
stagneren en rijdt steeds langzamer. 20 a 30 km p/u. Ondertussen zit ik mij vreselijk te irriteren.
Bij elke halte waar ik moet stoppen stopt de auto ook om mij later weer op sleeptouw te nemen met een slakkegang.
Ik zie mijn koffiepauze in rook op gaan, word kwader en kwader en gedraag mij niet meer zoals van mij verwacht wordt.
Met een soort van waas voor mijn ogen zie ik mijn kans.
Op het eind van de Linaeusstraat dien ik gebruik te maken van de busbaan teneinde rechtsaf te kunnen draaien de Wijttenbachstraat in.
Mij bedoeling was duidelijk. Ik zou de auto tegen houden en mijn frustratie botvieren, lees: een praatje maken.
Het interesseerde mij niet meer of er 3, 4 of 5 jongens in zaten!
Dan gebeurt het. De auto staat rechts van mij voor het rode verkeerslicht. Ik sta op de busbaan en wacht ook.
Het licht springt op groen en de auto's beginnen te rijden. Ik mag nog niet maar ben blind.
Ik trek op, stuur langzaam naar rechts en zie het meisje op haar fiets over het hoofd.
Het meisje springt van de fiets maar de fiets is reddeloos verloren.
Zonder enig gevoel van mededogen grijpen mijn achterwielen de fiets en op dat moment komt mijn bus tot stilstand.
Ik trek wit weg. De auto is inmiddels uit het zicht verdwenen.
Waarschijnlijk heeft mijn gedrag gezorgd voor de ultieme climax en zullen de inzittenden zich op de knieen geslagen hebben van pret!
De auto was ook uit mijn gedachten verdwenen. Ik had een ander probleem.
Ambulance, politie en mijn collega's ter plaatse. Gelukkig had het meisje niets.
Gek genoeg is er nooit gerept over een schuldvraag. Psychologie? Had ik al straf genoeg?
Ik had bijna iemand doodgereden. Iets wat ik kon bijschrijven in mijn persoonlijke register. Een zwarte bladzij in mijn dagboek.
Iemand probeerde mij gek te maken en ik ben de uitdaging aangegaan. Ik leek wel een mens.
En de vertraging? Nooit meer ingehaald!

Hilbert Steensma

Busverhalen - Karate kid!

In de periode 1983 - 1989 was ik werkzaam als buschauffeur bij "Centraal Nederland".
Een bijzondere periode die naast de vele leuke avonturen ook nare momenten kende.
In 2010 besloot ik om de highlights aan het papier toe te vertrouwen.

Deze keer: Karate kid!

Hm… Grappig dat ik bij deze anekdote niet exact meer weet welke lijn het was.
Station Diemen staat mij helder voor de geest. Zou lijn 175 moeten zijn geweest.
Het gebeurde in de ochtendspits.
Een jongen stapt in, legt een strippenkaart op de betaaltafel en vraagt mij een aantal strippen af te stempelen.
De kaart is smoezelig en het valt mij gelijk op dat de kaart glimt.
Met een overdreven diepe zucht pak ik de kaart op en leg ik hem naast mij neer.
Een gevalletje kaarsvet.
"He! Wat maak je nou man!"
Ik antwoord dat ik zijn vervalste kaart heb ingenomen en stel hem voor de keus. Kaart kopen of uitstappen.
De jongen geeft niet op en begint een discussie.
Ondertussen was ik al weer doorgereden maakte ik dus de fout door de jongen te negeren.
Het gesprek wordt feller. "Ik wil mijn kaart terug!"
De situatie wordt dreigender. Hij staat en ik zit. Rijdende met een aantal passagiers die veilig thuis willen komen.
Ik sommeer ik de jongen om de volgende halte de bus te verlaten.
Zo niet, dan zou ik hulp inroepen.
De jongen weigert.
Na een kort gesprek met het checkpoint Amstel-3, komt even later een politiewagen langszij.
Ik leg e.e.a. uit en de jongen wordt afgevoerd.

Ik vervolg ten tweede male mijn weg. Dit keer met een vette vertraging.
Op een bepaald moment, en in mijn herinnering is dit een uurtje of drie later, kom ik aan op station Diemen.
Ik stap uit, koop een bak koffie uit de automaat en loop naar de telefooncel om het thuisfront even te bellen.
Tijdens het gesprek gebeurt het plotseling.
De jongen die ik van de bus had laten halen komt aanlopen.
Hij kijkt woest en zijn armen en benen maken niet mis te verstane bewegingen.
Karate kid!
Ik schrik. Het ziet er best heftig uit.
Ik breek mijn gesprek af, besluit snel te handelen en loop direct op de jongen af.
"Problemen?"; vraag ik.

Hij is echt boos. "Wat maak je nou man! Nu heb ik valsheid in geschrifte aan mijn broek hangen!"
Ik leg uit dat ik hem de keuze heb gegeven en al snel heb ik een normaal gesprek met de jongen.
Zo'n normaal gesprek dat ik het eigenlijk lullig vind dat het zo gelopen is.
Korte tijd later gaan we uiteen.
Geen blauwe plekken voor mij. Maar een aantekening voor de jongen.
Een slechte gebeurtenis eigenlijk.

Hilbert Steensma

Toch weer Harderwijk...

Ik schrijf oktober 2010.
Het is inmiddels alweer bijna 2 jaar geleden dat we met zijn drieën door Harderwijk reden.
Mijn vrouw, zoon en ik.
Nick had i.o.m. ons en zijn leerkrachten besloten om zijn vervolgopleiding na de middelbare school in Harderwijk te doen.
Een opleiding in de zorg zou 'je van het' zijn voor hem.

Het liep anders. De zorg was op het niveau dat hij deed niet de juiste keuze.
Hij had zijn Buik vol van Billen en Baby's.
Het enige positieve aan Harderwijk was een amoureuze relatie waarin hij tot over zijn oren in heeft gezeten.
Papa en mama voelden zich enigszins schuldig over de beroepskeuze en de locatie.
Een jaar om na te denken dus.
Het leger is ter sprake gebracht en een opleiding tot politieagent.
Tot op heden is dat het niet geworden.

Inmiddels heeft Nick de draad opgepakt en heeft flink uren gemaakt in de supermarkt.
Ook hier komt zijn sociale ik goed tot zijn recht.
Prettige bijkomstigheid is dat hij ook wat geld heeft voor chille kleding wat weer handig is om chickies te scoren. Toch?
Al met al geen verloren jaar.
Nick besefte dat hij een hoger niveau moet halen om daarna leuke vervolgopleidingen te kunnen kiezen.
Op het nippertje heeft hij zich in kunnen schrijven op het ROC.
Twee jaar naar de opleiding autobranche & mobiliteit.
Zeg maar automonteur.
Hij kwam ineens enthousiast binnen lopen. "Leipe shit man! Ik heb nu een prettige opleiding gevonden!"
Okee, we hebben het even laten bezinken. Automonteur. Op zich helemaal niets mis mee.
En al snel ging de twijfel over in een gevoel van geluk. De Skoda van pa begint al wat ouder te worden...
Op het laatste moment is er ook nog een stageplaats geregeld. Kwik-fit in Harderwijk. "Waar?"
Juist. HARDERWIJK!
Ondertussen hebben we samen een overall ("Nee ouwe, dat heet geen ketelpak!") en een paar schoenen met harde neuzen aangeschaft.
Ook de schoenen waren een reden voor enthousiasme. Ze zagen er blijkbaar niet verkeerd uit.
Eenmaal thuisgekomen trok hij de nieuwe kleding aan en als blijk van dank bezigde hij enkele zinnen die mij wel een beetje bekend voorkwamen.
"Boks ouwe!" en "Tik em aan!!!"

Gisteren kwam hij thuis van zijn eerste dag stage. Hij was zichtbaar happy.
Uitgebreid vertelde hij over de dingen die hij geleerd had. Positief!
Dus wie weet krijgen we in de toekomst een technische man in de familie.

Een techneut maar dan wel een heel sociale...

Lady Belle...

Gisteren (27/9) had onze hond Belle de vuurdoop.

Eigenlijk voor het eerst zou ze een dag alleen zijn.
We hebben in de afgelopen 7! weken flink geoefend met haar.
Even kort alleen thuis blijven.
Wennen aan andere personen.
Vertrouwen geven.
Duidelijkheid verschaffen.
En laten zien dat ze erbij hoort!

We hadden de afspraak gemaakt met onze overbuurvrouw.
Om twee uur zou zij de honden uit gaan laten en zou ze Belle meenemen.
Zij heeft zelf twee weimaraners en weet om te gaan met honden.
Ze is een vriendin van ons dus Belle heeft tijd gekregen om aan zowel
de buurvrouw als de weimaraners te wennen.

Gisteren zou het dan gebeuren.
's ochtends zijn we voor dag en dauw een kwartiertje gaan fietsen en
10 minuten gaan lopen.
Voldoende voor de broodnodige beweging en tijd om te ontlasten.
Het gezinslid dat het laatste vertrok zorgde voor een volle bak voer.

Om 16:45 uur was ik de eerste die het huis weer betrad.
Ik was nieuwsgierig hoe het gegaan was maar mijn prioriteit
lag bij het uitlaten van Belle.

Wat ik aantrof:

De sleutel in het slot. Nieuwsgierig keek ik naar binnen. Niets.
Het was stil. 'Was Belle er niet?'; dacht ik bij mezelf.
Ik duwde de deur verder open. Plotseling zag ik haar staan.
Achter de tussendeur. Kop naar beneden. Staart tussen de poten...
Ze imiteerde een kanariepietje. Piep, piep...
Ik opende de tussendeur. Ze sprong op mij af en omhelsde mij. Zachtjes piepend...
Ze trilde als een rietje. Ik ging door de knieën. Belle ging 'laag' en duwde, in onderdanige houding,
de snuit in mijn kleding. 'Huilde zij?'.
Dramaqueen! Ze kon zo worden genomineerd voor een louis d'or!
Ik wist mij weer snel in de rol van roedelleider te plaatsen, zette mijn gevoelens aan de kant en ging kort op onderzoek uit.
'Was er iets gesloopt of zo?'
Maar alles zag er goed uit.

Wandelen!
Na het lopen gelijk naar de buurvrouw gegaan.
Desgevraagd vertelde ze hoe het gegaan was.

Het verhaal van de buurvrouw:

Ze is naar binnen gegaan teneinde Belle mee te nemen.
Belle lag onder de trap op haar kleed. Ze ontblootte haar tanden en gromde vervaarlijk.
Buurvrouw kent honden en weet ook dat je soms even niet te dichtbij moet komen.
Dus met geduld (20 minuten) en de nodige psychologie heeft ze Belle uit haar hoekje laten komen.
De twee weimaraners stonden buiten te wachten en keken beurtelings nieuwsgierig door een kier van de deur.
Eenmaal buiten keek Belle nog niet echt blij. Toch niet weer een ontvoering!? Ze wilde terug!
Nadat ze geheel tegen de gewoonte aan de riem was gelegd, leek ze het een beetje te begrijpen.
Nou maar kijken hoe het volgende week gaat.

In gedachten liepen Belle en ik even later naar huis terug.
Ik droogde haar af en liep naar binnen en keek nog even in de rondte.
Niets opvallend! Oh ja, toch één ding.
"Belle, kom eens. Je ontbijt staat er nog!"

Busverhalen - Opleiding Godebaldkwartier 1983

In de periode 1983 - 1989 was ik werkzaam als buschauffeur bij "Centraal Nederland".
Een bijzondere periode die naast de vele leuke avonturen ook nare momenten kende.
In 2010 besloot ik om de highlights aan het papier toe te vertrouwen.

Deze keer: Opleiding Godebaldkwartier 1983


In Utrecht had ik mijn rijopleiding.
Ik had de keuring achter de rug en moest het CCVB diploma en categorie D halen voor het rijbewijs.
De opleiding bevatte een groot deel theorie.
Grensovergangen: Lommel/Lommel, Goirle/Poppel…
TVTAS (Terschelling, Vlieland, Texel. Ameland en Schiermonnikoog.)

Het was een leuk eerste kwartaal in 1983.
Docenten waren Bertus Heerlien, Henk Schmidt en meneer Smit

Mede studenten: o.a. mijn maatje Andre Steur (Amstel-3), Nees (Amstel-3) en Jan van Impelen (Wijk bij Duustede).
Jan van Impelen had vaak de lachers op de hand.
"Wat mag je weigeren om mee te nemen in de bus?"
Jan antwoordt: "Euh, gevaarlijke stoffen, eneuh…"
Jan denkt hardop en trekt aan zijn sigaartje (ja,ja, dit werd nog gewoon gedoogd hoor!).
Hij is al wat ouder en heeft zichtbaar moeite met de stof…
"Tja, een schaap mag wel he? Als ie maar verpakt is…"
De klas lag dubbel…

Ik herinner mij het zgn. Schmidt-parcours…
Dit was een vrij moeilijk circuit en soms werd er voortijdig een weddenschap gesloten. Wie de stoeprand raakt tracteert!
Een andere test was het lucifers doosje. Deze werd rechtop gezet op de betaaltafel. Als het doosje omviel, dan kon je tracteren…

Ja, mooie tijd. Diploma's gehaald, kroeg in op hoog-Catherijne, stuk in de kraag…
Daags daarna op kreeg ieder op zijn eigen locatie routeverkenning. Lijnen rijden met ervaren chauffeurs…
De eerste strippenkaarten halen bij Nel in Amstel-3.
Vervolgens een vaste lijn kiezen. Ik koos de Vechtlijnen. Lijn 120, mijn lijn.
Combinatie lijn 125 en lijn 127. De mooiste lijn die je je maar kon wensen.
Van Utrecht naar Breukelen. Via Vleuten, Haarzuilens en Kockengen.
Vrijheid! Een baan voor het leven!

Hilbert Steensma

Busverhalen - Personeelsvervoer: ACF Maarssen

In de periode 1983 - 1989 was ik werkzaam als buschauffeur bij "Centraal Nederland".
Een bijzondere periode die naast de vele leuke avonturen ook nare momenten kende.
In 2010 besloot ik om de highlights aan het papier toe te vertrouwen.

Deze keer: Buurman K.

Deze rit startte op het Osdorperplein in Amsterdam.
Een leuk startpunt aangezien ik daar mijn hele jeugd had vertoefd.
De plek waar ik opgroeide, speelde, voetbalde en kattenkwaad uit haalde.
Ook buurtje pesten.
We hadden 1 gezin dat door iedereen een beetje genegeerd werd. De familie K.
Reden? Ik zou het niet weten. Wellicht dat de familie zelf het niet zo door had?
De familie K. was zo nu en dan een mikpunt voor de frustraties van de jeugd.
Het was natuurlijk best aardig om seksplaatjes en hondenpoep door de brievenbus te gooien.
Ook zouden er volgens de overlevering dreigbrieven zijn gestuurd.
Ik was niet heilig maar maar deed hier nooit aan mee.
Aan de andere kant behoorde ik wel tot de jeugd en daarmee waarschijnlijk tot de tegenpartij van de familie K.
Ik kon en wilde hier niets mee dus ik negeerde hen gewoon in die tijd...

Meneer K. werkte al sinds mensenheugenis in Maarssen.
Op een van mijn eerdere personeelsritjes had ik hem al eens ontmoet.
Hij als gast en ik als gastheer. Ik groette beleefd en meneer K. groette terug.
Bewust of onbewust geen blijk van herkenning.
In mijn optiek waren de wilde jaren voorbij en zouden we weer normaal door een deur moeten kunnen gaan.
Maar nogmaals, het zou kunnen zijn dat meneer K. mij gewoon niet meer herkende in mijn 'haute couture' van CN.

Die dag reed ik weer de personeelsrit van Amsterdam naar Maarssen.
Ik parkeerde de bus op de plek die daarvoor bestemd was en wachtte mijn tijd af. Vertrektijd: 6:00 uur.
Mijn ogen waren gericht op het bruggetje.
Het mij zo bekende bruggetje dat onze straat verbond met het plein.
Om 3 minuten voor 6 zag ik meneer K. de brug oplopen.
Ik wilde mij van mijn goede kant laten zien en trok zachtjes op richting brug. FOUT!
Meneer K. ziet de bus langzaam in beweging komen en begint te rennen. Ik geef een lichtsignaal teneinde mijn vroegere buurman gerust te stellen. Maar niets hielp. Het leed was geschied.
Meneer K. was niet te stoppen en keek mij bij het instappen vernietigend aan terwijl hij op zijn hoorloge wees.
"De instap is daar hoor!"; zei hij wijzend naar het beginpunt.
Hij leek mij niet te herkennen.
Ik zei niets. Ik liet het maar voor wat het was.

Hilbert Steensma

Busverhalen - En een zoen voor de chauffeur...

In de periode 1983 - 1989 was ik werkzaam als buschauffeur bij "Centraal Nederland".
Een bijzondere periode die naast de vele leuke avonturen ook nare momenten kende.
In 2010 besloot ik om de highlights aan het papier toe te vertrouwen.

Deze keer: En een zoen voor de chauffeur...


Bijlmerdreef.
Met veel bombarie kwam ze binnen stappen.
Een klein meiske van hooguit 4,5 jaar.
De leeftijd van "Ik kan het zelf wel, mama!"
Licht getint herinner ik mij. Kroeskopje met grote ogen.
Haar moeder had tijdens het instappen al gezegd; "Ga die meneer gedag zeggen!", en was vervolgens vast doorgelopen.
Het kind zwaait en ik zwaai beleefd terug.
Ik wachtte een moment teneinde de verse passagiers tijd te geven om te laten zitten,
kijk achtereenvolgens in mijn binnenspiegel en buitenspiegels en zie gelijkertijd dat het meiske nog naast mij staat.
Tot mijn schrik ende verbazing heeft zij haar lippen getuit en haar grote ogen vragen om een kusje.
"OEI!"
Tja, daar zit je dan met je goeie gedrag.
Mijn gevoel zegt dat ik een pedagogisch verantwoorde beslissing moet nemen.
Moeder zit namelijk achter mij en ik wil het kind niet aanleren om vreemde kerels te kussen.
Ik kijk vragend naar de moeder waarop zij glimlacht en knikt.
Voor mij een teken dat ik het kind blij kan maken. Voorzichtig bied ik haar mijn wang aan en ontvang ik een zoen.
Kind blij en voor mij een onvergetelijk moment.
Zou zij het zich ook nog herinneren?
Ik wel!


Hilbert Steensma

Busverhalen - Lijn 67: Amsterdam Centraal station - Amstelveen Waardhuizen

In de periode 1983 - 1989 was ik werkzaam als buschauffeur bij "Centraal Nederland".
Een bijzondere periode die naast de vele leuke avonturen ook nare momenten kende.
In 2010 besloot ik om de highlights aan het papier toe te vertrouwen.

Deze keer: Lijn 67 - "Ravage op het Museumplein…"

In de pre-sneltram periode werd de bereikbaarheid van Amstelveen gerealiseerd door de spitsdienst van Centraal Nederland.
Lijn 67. In de piekuren reed deze dienst om de 7 minuten met gelede bussen van destijds 18 meter lang.
Er waren vaste chauffeurs die dit een prachtige lijn vonden.
Ook ik reed zo nu en dan ritten op deze lijn. Vaak afgewisseld door een rit 65/66.
Het deed mij goed om zo nu en dan "de stress" in te gaan. Flink aanpoten en dan heerlijk het centrum van Amsterdam doorkruizen.
Beethovenstraat, Van Baerlestraat, Museumplein, Hobbemastraat...
Een stukje Stadhouderskade en dan het Leidseplein op.
Marnixstraat en de Rozengracht (Westertoren!) langs om uiteindelijk via de Nieuwezijds voorburgwal de Prins Hendrikkade bij het Centraal station te bereiken.
Eindpunt.
Een drukke maar leuke afwisseling van de "rustige" streekritjes.

De schrik van mijn leven!

Het was een regenachtige dag.
Een tikkeltje aan de late kant rijd ik de Beethovenstraat door. Ik probeer d.m.v. behendigheid en snelheid wat tijd in te halen.
Vanuit de van Baerlestraat draai ik scherp rechts en enter ik het Museumplein.
De historische situatie welteverstaan. Een brede klinkerweg die start vanaf het Concertgebouw en eindigt in het Rijksmuseum.
Aan de rechterkant, juist voor de Hobemmastraat, bevindt zich de halte.
Ik pas mijn snelheid aan. Maximaal 50. Ik laat mij kennelijk verrassen door de klinkertjes in combinatie met regen.
De halte komt naderbij en er willen passagiers uitstappen.
Ik kijk in mijn spiegels, draai rechts en begin af te remmen.
En dan gebeurt er iets. Er lijkt geen controle meer te zijn! Ik rem bij, ik stuur… Er gebeurt niets! Ik lijk te glijden!
Terwijl ik mijn hoofd omhoog draai om in mijn binnenspiegel te kijken zie in mijn rechterooghoek een glaswagen staan.
Ik schrik. In mijn binnespiegel zie ik een meter of 12 bus achter mij. Waar is de aanhanger?
In een flits kijk ik in mijn rechterbuitenspiegel. De aanhanger staat haaks op de motorwagen en de massa duwt mij voort!
Mijn hart staat stil. Mijn voet is inmiddels ver van de rem verwijderd. Ik zie de ruimte tussen de aanhanger en de glaswagen snel slinken.
En dan, en dan! Dan krijg ik weer grip op het geheel. Net voordat ik de glaskar zou raken zet ik de gelede bus keurig recht langs het randje.
Ik hoor geroezemoes en zie verbaasde gezichten.
Even, heel even sta ik stil bij datgene wat zojuist gebeurde. Wat had kunnen gebeuren…
Dan sluit ik de deuren, zet mijn linkerrichtingaanwijzer aan en vertrek richting eindpunt.
Nog steeds aan de late kant…

Hilbert Steensma

Busverhalen - De fluitende esofoon

In de periode 1983 - 1989 was ik werkzaam als buschauffeur bij "Centraal Nederland".
Een bijzondere periode die naast de vele leuke avonturen ook nare momenten kende.
In 2010 besloot ik om de highlights aan het papier toe te vertrouwen.

Deze keer: De fluitende ESOfoon.

En het geschiedde in die dagen dat ik, vrolijke snuiter zijnde, met veel plezier aan het stuur zat.
En of het nu met plezier te maken had of met irritatie, ik floot vaak. Zo niet constant…
Het zou mij niet verbazen als ik bekend stond als zijnde "de fluitende buschauffeur"…
In die tijd was er nog "kort verkeer" mogelijk via de zgn. esofoon.
Ik heb altijd begrepen dat dit een gewone mobilofoon was maar dan van de firma "ESO".
Het korte verkeer was handig maar bovenal storend. Veel piepjes welke niet voor jou bestemd waren.
Deze dag liep het anders dan andere dagen.
Al fluitende bereikte ik met lijn 175 station Diemen-Zuid. Tijd voor een kop koffie.
Plotseling komt chef Hanssen aanstuiven met een CN busje. Hij stapt uit, loopt op mijn bus af en stapt naar binnen.
Hij morrelt wat onder het stuur en vertelt mij desgevraagd wat hij aan het doen was.
"De voetknop van je esofoon bleef hangen. We konden je niet bereiken man! De bemanning van het checkpoint werd gek van je gefluit!"
Jan vertrok weer snel en even later stapte ik weer in mijn koets teneinde mijn weg te vervolgen naar Schiphol.
Deze keer duurde het even voordat ik begon te fluiten. En nog lang heb ik het aan moeten horen…

Hilbert Steensma

Busverhalen - De man met het rode petje

In de periode 1983 - 1989 was ik werkzaam als buschauffeur bij "Centraal Nederland".
Een bijzondere periode die naast de vele leuke avonturen ook nare momenten kende.
In 2010 besloot ik om de highlights aan het papier toe te vertrouwen.

Deze keer: De man met het rode petje

Ik reed lijn 174. De lijn die vanuit Weesp vertrok om zuid-oost (Bijlmer) te ontsluiten.
Vanaf metrostation Bijlmer reed deze lijn direct door naar Ouderkerk aan de Amstel, Amstelveen en Schiphol Centrum.
Op station Bijlmer stapten zoals gewoonlijk veel passagiers in. Veel Bijlmerbewoners die werkzaam zijn op Schiphol.
1 persoon liep langs zonder een kaart te tonen.
"Pardon meneer, ik kon uw plaatsbewijs niet zo goed zien…"
De man loopt terug, legt een strippenkaart neer en vraagt mij om 1 zone te stempelen.
Ik voldoe aan dit verzoek wetende dat 1 zone over 2 haltes (Hoogoorddreef) alweer voorbij is.
Met dat de man naar achteren loopt begint het bij mij een onderbuikgevoel te onstaan.
Mijn vermoeden is dat de man naar Schiphol wil (hoezo generaliseren?)
Ik besluit om de man in de gaten te houden. Signalement: Donkere jas en rood petje. Kan niet missen.
Om helemaal zeker te zijn van mijn zaak onderneem ik pas aktie als ik de halte Bankrashof aan doe.
Vanaf Bijlmerstation is dit al 3 zones.
Ik kijk in mijn binnenspiegel, trek mijn microfoon naar mij toe teneinde de man naar voren te roepen.
Mijn ogen zoeken de hele bus af. Aangezien ik de man niet snel kan traceren besluit ik naar achteren te lopen.
Meerdere mannen voldoen aan het signalement. Donkere jas… Maar!

Mijn target had zijn rode petje afgedaan!!!!

Hilbert Steensma

Betaalde liefde

Het was druk in huis. Familie en vrienden kwamen bijeen om zijn verjaardag te vieren.
Tom was 39 jaar geworden en dat was reden voor een feestje.
Tom en Carla waren inmiddels 13 jaar samen.
Zoals gewoonlijk verliep alles perfect.
Samen hadden ze de noodzakelijke boodschappen gehaald en ook het maken van de hapjes etc. was eerlijk verdeeld.
Carla en Tom waren op elkaar ingespeeld. Zo erg dat alles eigenlijk op rolletjes liep.
Soms een beetje té. Bijna voorspelbaar...
Ook de kinderen waren gewend aan deze standaarden.
De aanwezigheidslijst veranderde weinig tot nooit.
Broers, zussen, ouders, vrienden en wat buren.
"Ha, daar komt ma. Doe jij even open?"
Tom loopt naar de deur om zijn schoonmoeder binnen te laten.
Hij wordt gefeliciteerd en er wordt even innig geknuffeld.
Tom is inmiddels al weer in de keuken om koffie in te schenken. Carla's moeder staat plotseling achter hem.
Het bekende verhaal. Moeder duikt in haar tas en overhandigd een paarse envelop aan Tom.
"Alsjeblieft jongen. Koop er iets leuks voor..."
Uit beleefdheid opent hij de envelop, ziet de standaard 50 euro en omhelst zijn schoonmoeder ten tweede male.
Dan loopt hij naar de kapstok, stopt de envelop in zijn binnenzak en begeeft zich weer onder de feestende vrienden.

De volgende dag. Tom is op het werk. Hij heeft net getrakteerd en de lunchtijd was aangebroken.
"Ik ga even de stad in. Shoppen...". Terwijl hij dit zegt loopt hij het pand uit.
In de stad aangekomen loopt hij doelbewust naar het centrum.
Hij kijkt belangstellend in de etalages.
Na de zevende etalage geeft ie een goedkeurend knikje.
Hij loopt naar de deur en net als hij de deurklink wil pakken zwaait deze open.
"Kom binnen..";zegt een damesstem.
"Heb je nog voorkeuren?"
"Nee, ik wil gewoon neuken!"; gorgelt Tom
terwijl hij een paarse envelop op het kastje legt.
Binnen een tel is hij uit de kleren.
Hij wast zich even terwijl het meisje zich uitkleedt.
Even later dringt hij bij haar binnen en te snel, véél te snel,
begeeft hij zich naar zijn hoogtepunt.
Het hoogtepunt van zijn verjaardag! Tijdens de ritmische stoten denkt hij heel even aan de gift van Carla's moeder en dan vult het rubber zich met zijn ejaculaat...

Een dochter vliegt uit

Krap 7 weken geleden belde mijn 20-jarige dochter op.
"Ik heb eindelijk de opleiding gevonden die ik zocht.
Het is een nieuwe, brede HBO opleiding…
en het is in Tilburg…"

Na het verbreken van de verbinding liet zij ons met gemengde gevoelens achter.
Ik, de vader, zag het niet zo snel gebeuren. "Het waait wel over…"
Moeder had echter andere ideeën. Zij was een beetje verdrietig.

Inmiddels is e.e.a. in een stroomversnelling geraakt, kamer geregeld en is ze vandaag, 30 augustus 2010, op weg naar Tilburg.
Deze keer nog met haar autootje.
Matras achterin, tandenborstel en een pot pindakaas.
Maar binnenkort met het openbaar vervoer.

Almere had blijkbaar niet te bieden wat zij zocht.
Tilburg krijgt een bewoonster van klasse!
Een ervaren keukenprinses voor het studentenhuis.
Een ervaren verpleegkundige voor als het nodig is.
Een dame die zo nu en dan de BOB uit kan hangen.

Maar tevens een meid die soms de BOB NIET! wil zijn.

Chillburg, here comes Rosanne!

Nederland WereldKampioen voetbal 2010

7 juli 2010 - 20:30 uur

Nog een beetje vermoeid van de halve finale tussen Paraquay & Nederland ging ik er voor zitten.
Vanavond speelde de toekomstige tegenstander van Nederland in de finale van het WK.
Ik geloofde er in. Ik had op diverse plekken mijn voorspellingen geuit.
Spanje zou winnen ten koste van Duitsland. En zo geschiedde.
Ik ben uitgelachen om mijn voorspellingen.
Ik geef ook toe dat ik op geen enkele wijze in de weg gestaan wordt door enige kennis van voetbal.
Nee, mijn gevoel zei me dat dit ging gebeuren.
Tijdens de wedstrijd, ik zat zo'n beetje tussen mijn vrouw en dochter in, merkte ik al dat er ruimte was voor discussies.
Ik liet gaande de wedstrijd duidelijk mijn "voorkennis" cq voorkeur merken maar bleef wel sportief.
Mijn vrouw kreeg steeds meer de behoefte om voor Duitsland te zijn.
Ik bleef stoïcijns naar het scherm kijken en deed heel irritant van die kleine voorspellingen.
"Let op! Binnen 1 minuut gebeurt dat en dat!"
Naarmate de wedstrijd vorderde, daalde het peil.
Plotseling was daar de 1 - 0. Ik juichte ingetogen.
De dames keken vol medelijden naar me.
Dan klonk het eindsignaal. Ik hield mij een beetje stil en ging staan. Armen in de lucht…
De discussie kwam weer op gang. "Dat is toch lullig voor die Duitsers?"
En "Waarom wilde je dat die Duitsers zouden verliezen dan?"
Ik antwoordde dwars en geheel tegen mijn gevoelens in: "Omdat het Duitsers zijn!" FOUT!
De toon was gezet. 2 tegen 1. Moeder en dochter tegen papa...
"Dat slaat toch nergens op?"
"Nee, jullie hebben gelijk. Misschien is het wel pure angst en verlies ik liever van een Spanjaard dan van de Duitsers!"
Ik werd niet begrijpend geobserveerd. Ze zeiden niets maar keken afwisselend naar elkaar en naar mij.

"Ik ga naar mijn bed..." zei ik terwijl ik richting de bovenverdieping liep.
Ik twijfelde nog of ik mijn eerdere voorspelling zou vertellen over de afloop van het WK.
Over de finale tussen Spanje en Nederland.
En die voorsprong van de Spanjaarden tot de laatste ogenblikken van de wedstrijd.
Die spanning… en de uiteindelijke climax.

Nederland Wereldkampioen 2010!

Ik hield mij in en stapte even later voldaan mijn bed in.
De discussie had stand gehouden tot het laatste moment van de wedstrijd maar werd in blessuretijd toch nog tot een goed einde gebracht.

Gelukkig is het koppie nog goed...

Zij was met de rollator naar binnen gelopen in het uitvaartcentrum.
Haar schoonzuster was in een gezegende ouderdom overleden.
Naast het verdriet en gemis was er ook opluchting bij de direct nabestaanden.
Opluchting dat het geestelijk lijden eindelijk voorbij was.
Reeds 10 jaar eerder was tante opgehouden met het voldoen aan het plaatje.
Het plaatje van liefhebbende moeder, aardige buurvrouw, gezaghebbende tante en echtgenote.
10 jaar geleden is bij tante het lichtje langzaam beginnen te doven.
Nu uiteindelijk is ze gestorven.
Na de plechtigheid liep mijn moeder langs de kist van haar schoonzus en even later liepen we naar de uitgang.
De uitgang was, in tegenstelling tot de ingang, voorzien van een trap.
Ik gaf haar een arm en moeder liep moeizaam de trap af.

"Mijn benen doen het niet meer zo goed hoor!"; zei ze in een poging zich te verontschuldigen om niets...
"Maar gelukkig is het koppie nog goed..."; vervolgde de bijna 80-jarige vrouw.

Bijna tegelijkertijd kwam er een antwoord van de schoonzoon van de overledene:
"Dat heeft mijn schoonmoeder ook tot het laatst volgehouden."

Ondanks de serieuze aard van de bijeenkomst hebben we smakelijk gelachen!

Vaderdag 2010

Hoe een mislukte vaderdag, ondanks twee nare kinderen, toch nog goed eindigde.

Ik werd wakker op de derde zondag van juni. Ik draaide mij om en dommelde weer in.
Eigenlijk kon ik niet meer echt slapen.
Het was immers vaderdag. De dag van de zelfgemaakte stropdas, de boekenleggers, shirtjes met foto enz.
Zelf maakte ik voor mijn vader altijd een asbak van klei.
Dit jaar was ik toch wel erg nieuwsgierig naar de inventiviteit van de kindertjes.
Een uur later werd ik weer wakker. Het duurde wel erg lang hoor!
Mijn vrouw was inmiddels al uit bed toen ik mij het sms'je van mijn dochter herinnerde.
Ik slaap bij die en die hoor!
Huh? En hoe moet het dan met vaderdag?
Weer een uur later, ik kreeg onder hand last van plaatselijke decubitus, hoorde ik gestommel op de trap.
Mijn zoon had zijn vrije ochtend goed besteed. 11:30 uur was het inmiddels.
Hij kwam naar mij toe lopen.
Ik keek nieuwsgierig naar zijn handen…
Hij gaf mij een hand en een kus, zei: "Happy vaderdag!", maakte een praatje en liep weer weg.
Half drie. Mijn laken werd ondertussen rood van de doorligplekken.
Dochterlief kwam thuis gaf mij een hartelijke knuffel en liet mij desolaat achter.

Een uur later ben ik mijn bed maar uit gegaan.
Diep bedroefd zat ik even later op de bank.
Ik ergerde mij aan het gesmoes van die twee. Lachten ze mij nu uit?
Zijn ze iets vergeten te kopen? Vlegels!

Kwart over zes inmiddels. Ik was die dag ten zoveelste male in slaap gedommeld.
Dit maal op de bank.
Ik snoof en keek in de keuken. Niemand! Ik had honger!
Wat was er aan de hand? Even later werd ik gesommeerd om iets netjes aan te trekken.
Hulpeloos keek ik naar mijn 20 jaar oude spencer.
"Nee, iets nets!"
Binnen een kwartier stonden we op straat en volgde ik de stoet.
Ongeveer 10 minuten later arriveerden we bij pizzeria Pulcinella...
"Verrassing!"

Zo zie je maar.
Zelfs met twee van die nare kinderen eindigde deze vaderdag toch nog goed.